بی خوابی همچنان تو چشمان روشنش موج می زد . با آن که از سلامت همسرش اطمینان کامل داشت ، دلشوره آزارش می داد . شب گذشته را به خاطر آورد . تا صبح پلک رو پلک نگذاشته بود . شاید تمام کاشمررا قدم زده بود و برگشته بود .شاید هم فقط خیابانی را که خانه کو چک شان در آن جا بود ، هزار با بالا و پایین کرده بود .

خودش دنبال ماما رفته بود . زن انگار که از قبل خبردار باشد ، با اولین زنگ در را باز کرده بود رویش ؛ با صورتی پر از خنده . به خانه که رسیده بودند ، دستور پشت دستور . او هم مثل شاگرد انجام وظیفه کرده بود ؛ بی هیچ اشتباه یا غلطی در کار گفته شده .

-          ها ، کجایی آقا معلم ؟

بابای مدرسه بود که صدایش می زد .

-          هیچ جا ... همین جا پیش شما .

-          خبری شده این قدر تو خودت هستی ؟

مانده بود چه بگوید . شاید شرم داشت از گفتن این که پدر شده . آن هم پیش پیرمردی که کمر خم کرده بود و دست و پا می لرزاند .

-          خانم ... فارغ شده اند .

-          به سلامتی ... چی هست ، پسر یا دختر ؟

-          پسر .

-          اسمش را چه گذاشته ای ؟

-          علیرضا .

-          خدا برایت ببخشد .

-          راستی اگر زحمتی نیست ، یک جعبه شیرینی بخر بیاور .

-          ای به روی چشم ... تا بعد از زنگ ، جعبه شیرینی آماده است . خیالت جمع ، آقا معلم .     

برگرفته از کتاب قصه سرداران 19

« مین های دوست داشتنی »